Het Instituut Voor Natuureducatie (IVN) helpt ons herinneren dat de natuur de basis is van alles wat leeft. We kunnen niet zonder. Ze brengt de natuur weer dichterbij, want hoe meer je gaat houden van alles wat leeft om ons heen, hoe beter je ervoor gaat zorgen. Zorgen voor de natuur is zorgen voor je zelf. Het IVN is voor een groot gedeelte afhankelijk van de inzet van lokale vrijwilligers. De doorsnee vrijwilliger is de pensioen leeftijd al een tijdje voorbij. Jongere natuur-enthousiastelingen aan de organisatie binden is voor het IVN een uitdaging.
Zelf geniet ik enorm van de natuur. Ik verdiep me in de specifieke toepassingen van bomen, ik ben aan het leren over de geneeskracht van kruiden en speur ik mijn directe omgeving naar verse beversporen. De natuur is een soort van energie-wisselkantoor voor me. Het ontvangt mijn stress en geeft me er rust voor terug. Aan het einde van een wandeling door het bos loop ik letterlijk langzamer.
Vanwege mijn expertise met jongeren(participatie) heeft het IVN mij gevraagd om een inspirerende impuls te geven aan het vinden en binden van jong volwassenen aan de organisatie. Voor het IVN gaat het hier om de doelgroep geboren tussen 1992 en 2006.
Een super interessante vraag waar ik me graag voor inzet. De komende generaties laat ik ook graag de waarde van de natuur ervaren.
Het integreren van “jongeren” binnen een structuur waar “ouderen” hun eigen cultuur hebben, biedt altijd een uitdaging. Toch ben ik er vaak in geslaagd om de jeugd te organiseren en hen een stem te geven bij de gevestigde orde. Dit lukt door aan te sluiten op de interesses en talenten van de jongeren zelf. Als hier richting aan gegeven kan worden én er concrete successen op korte termijn gehaald worden, dan ontstaat er een momentum waarmee verder gebouwd kan worden. Deze bottum-up benadering, de beweging van de jongeren, is noodzakelijk!
Zonder een basis van de piramide is duurzame participatie zeer lastig.
Participatie gaat altijd over een bestaande structuur (de ouderen) en het invoegen van nieuwe aanwas (de jongeren). De verschillen in verwachtingen, cultuur en taal zorgen er vaak voor dat er teleurstellingen ontstaan. Ouderen nemen bijvoorbeeld beslissingen in de ledenvergadering, terwijl jongeren even een appje sturen. De jeugd wil best eens een handje meehelpen maar legt zich niet voor een periode vast. Een senior bestuurslid gaat een langdurige verbinding aan omdat iemand het toch moet doen.
Het zijn als het ware twee tegenovergestelde oevers waar dezelfde rivier tussen doorloopt. Zonder gedegen afstemming is een duurzame brug waar ideeën en commitment over en weer kunnen gaan, haast onmogelijk
In dit soort processen is een bruggenbouwer nodig. Iemand die de belangen ziet van beide partijen. Die de valkuilen aan ziet komen en hier een raster om heen kan zetten. Een persoon die de taal van de ene partij over kan brengen in begrijpelijke context voor de anderen. En iemand die realistische doelen kan stellen en successen kan behalen.
Het bouwen van een brug vraagt expertise, tijd en afstemming. De bruggenbouwer bouwt aan beide kanten een stevige pijlers om elkaar uiteindelijk te kunnen ontmoeten.
Bij mijn inzet bij het IVN waren zowel de nieuwe als de oude(re) generatie aanwezig. Ze hebben geleerd van elkaars interesses voor de natuur. Er is uitgebreid stil gestaan bij de waardes die beide groepen hechten aan hun persoonlijke inzet voor de natuur.
Het is prachtig om te zien hoe de verschillende generaties zich verdiepen in elkaars beleving. Van de ene kant van de rivier zijn boodschappen overgebracht naar de overkant, en vice versa. De eerste fundamenten voor het bouwen van een brugpijler zijn gelegd. Hoe die brug eruit komt te zien, zal de tijd leren. Maar dat er gebouwd gaat worden is een mooie zekerheid.
Wil je zelf meer weten over de natuur? Of wil je jezelf actief inzetten? Kijk dan even op de site van IVN.
