Ik loop naar buiten en wenk hem. “Komt u voor het ontbijt?”.
Hij laat me het blauwe briefje zien waar het adres van de wijkvoorziening opstaat. Vragend en kwetsbaar kijkt hij naar me.
Ik verwelkom ze beiden binnen en begeleid hen naar het eten wat klaar staat. Met schroom doet hij wat boter op een bord en legt daar 2 boterhammen bij. Liefdevol smeert hij het brood en belegt het met een plakje kipfilet. Met grote ogen zet zijn dochter de eerste hap in de boterham. Haar blik wisselt van haar vader naar mij en naar de boterham. Het eten doet haar zichtbaar goed.
Vader aanschouwt zijn kleine meid met liefde. Er zit ook pijn in zijn blik. Zijn dochter heeft ontbijt en dat doet hem goed.
Na wat aanmoediging pakt vader ook 2 boterhammen. En later nog 2. Het brood gaat er goed in. Morgen, zegt hij, neemt hij zijn vrouw mee. En 2 kleinere kinderen.
Dit kleine tafereel vervulde mij met dankbaarheid. En ook met verdriet.
Het is zo basaal om een mens eten aan te bieden. Dat ik een gratis ontbijt mag organiseren voor kinderen en ouders die het nodig hebben, maakt me blij en dankbaar.
Het besef dat er kinderen en ouders zijn die zelf niet in een ontbijt kunnen voorzien, maakt me ook echt verdrietig.
Kinderen verdienen een goede start. Elke ochtend weer.
